Hren Enkel 1-2

Er stond werkelijk geen maat op de absolute topfavoriet in deze elitecategorie, Marijn Put. De voormalige Belgische kampioen, onlangs nochtans betrokken bij een venijnig auto-ongeval, liet een spoor van vernieling achter in de tabellen. Enkel in de (droom)finale tegen Yaro Van Delsen, de uittredende kampioen en eerste reekshoofd, leek machtige Marijn getest te gaan worden, hetgeen resulteerde in een erg spannende eerste game. Jammer genoeg diende Yaro hierna de strijd te staken: hij kampte reeds op voorhand met een stevig fysiek ongemak, hetgeen zijn kansen danig hypothekeerde. Doodzonde. Desondanks kan deze jonge kampioen ook terugkijken op een indrukwekkend parcours, zeker rekening houdend met zijn fysieke gesteldheid. Ook Jonah Quintens verdient met zijn halve finaleplaats zeker een vermelding. De beloftevolle youngster wist maar liefst drie wedstrijden winnend af te sluiten (hij versloeg o.a. Tijl Dewit) bij zijn debuut om uiteindelijk in de halve finale pas te sneuvelen. Gertjan Devaere liet ook zijn kwaliteiten bewonderen, maar bleek toch een maatje te klein voor Put in zijn halve finale.

Dames Enkel 1-2

Bij de dames kregen we sowieso een nieuwe kampioene voorgeschoteld, gezien de afwezigheid van de titelverdediger Flore Vandenhoucke. Het was Amber Boonen, de dochter van meervoudig Belgisch kampioen Patrick, die haar status als topreekshoofd volledig wist waar te maken. Nadat ze in de eerste ronde al de vice-kampioene van 2022, Elise Dhondt, wist uit te schakelen, nam ze ook in de halve finale op nadrukkelijke wijze afstand van Lien Lammertyn. In de finale speelde Boonen tegen de absolute verrassing van het tornooi, Kira Destoop. Kira, een speelster van Dijlevallei die vorige week de finale verloor op het BK U19, pakte uit met metronomisch en klinisch badminton met een lage foutenlast (haar handelsmerk) en pakte zo de scalp van sterke speelsters zoals Marthe Tack, Lotte Geerts en Hanne Janssens. In een onderhoudende finale wist sterke Amber uiteindelijk in twee games het heft in handen te nemen en haar eerste Vlaamse titel binnen te rijven bij de elite. Iets zegt ons dat het niet de laatste zal zijn…

Heren Dubbel 1-2

Ook in het dubbelspel konden we een ware demonstratie aanschouwen van de Limburgse tempobeul Marijn Put. Combineer de kwaliteiten van Marijn de machine met de finesse, de fijnbesnaardheid en het tactisch doorzicht van specialist Dylan Rosius en je hebt een quasi-onverslaanbare tandem op Vlaams niveau. De uittredende kampioenen van vorig jaar, Tim Van Herbruggen en Jordy Van der Sypt, wisten het in het tweede game van de finale nog erg spannend te maken, maar moesten finaal de duimen leggen tegen het overwicht van de heren van Hebad. Toch ook een opmerkelijke prestatie overigens van de Lokerse heren, die finaleplaats. Tim Van Herbruggen was immers een hele poos out met een vervelende blessure en hervatte de trainingen nog maar recentelijk. Om dan toch de finale te bereiken ten koste van de gebroeders Van Delsen, dat blijft knap. Onderin het schema waren het Stijn Lenaerts en Lawrence De Pauw, zelden of nooit teleurstellend op kampioenschappen, die de laatste halve finaleplaats wegkaapten (na een onwaarschijnlijk spannende kwartfinale tegen powerhouses Bondroit-Prenen, die ettelijke matchpoints niet wisten te verzilveren).

Dames Dubbel 1-2

Bij het dames dubbel kregen we de droomfinale waarop iedereen hoopte na het afhaken van de zusjes Demeyere: eerste reekshoofd Boonen/Van Wonterghem nam het op tegen überspecialiste Lise Jaques en Lien Lammertyn (W&L). Daarin haalde de ervaring het van de jeugd: Jaques en Lammertyn zegevierden in twee games (21-16 en 21-13) en zetten op deze manier in de verf dat er voorlopig aan hun meesterschap niet te tornen valt. Eigenlijk werden Lise en Lien enkel in de halve finale eventjes verontrust toen het tweede game in hun halve finale verloren ging tegen Tack/Geerts. De laatste halvefinalisten waren Sarah Van den Eeden (later meer over haar) en Ine Lanckriet…

Gemengd Dubbel 1-2

Dat Lien Lammertyn in alle disciplines meer dan haar vrouwtje staat, bleek in het gemengd dubbel: na een halve finaleplaats in het enkelspel en een titel in het dames dubbel volgde nog een prachtig toetje in de vorm van een Vlaamse titel aan de zijde van de Zoutleeuwse bliksemschicht Tijl Dewit. In de halve eindstrijd versloegen ze de voormalige kampioenen Stijn Lenaerts (De Voskes) en Tina Van Buyten (Dijlevallei), in de finale volgde ten slotte een serieuze cliffhanger tegen de dit seizoen erg constant presterende combinatie Vandorpe/Blondeel (Lebad). Bert en Jade kwamen op een zucht van de titel, maar legden uiteindelijk de duimen met 18 in het 3^de game. Hoe dan ook een knalprestatie van de Kortrijkzanen, die in de halve finale de pronostiek van uw verslaggever om zeep hielpen door titelverdedigers Robberecht/Dhondt op een knappe manier te verslaan.

 

Heren Enkel 3

De Vlaamse titel 3 bij de heren ging mijns inziens oververdiend naar de Lokerse springveer Wannes Soenen. Dat deze jongen nog steeds niet tot de elitecategorie behoort, is eigenlijk bizar: al twee seizoenen domineert hij zijn categorie in verschillende disciplines, maar wat mij betreft plaatste hij afgelopen weekend de kroon op het werk door deze prestigieuze titel op zijn palmares bij te schrijven. Het is de sympathieke jongeman ook echt gegund. In de halve finale klopte Wannes een fors aanklampende Wout Naessens, die aan een fameuze comeback aan het timmeren is en dit in de verf zette door zijn prestaties in Mechelen. De nemesis in de eindstrijd was de piepjonge Jarne Daemers, vooraf nog door mezelf getipt als laureaat. Jarne had in de halve finale de maat genomen van de verrassende Bjorn Van Belleghem (wat een prachttornooi speelde die zeg?) en leek aanvankelijk ook door te stomen naar de titel na winst in het eerste game. Soenen zette echter nog de puntjes op de i in game 2 en 3. Zou Soenen nu dan eindelijk 2 worden?

Dames Enkel 3-4

Een relatief kleine tabel konden we ontwaren in het dames enkel 3-4, maar de aanwezige klasse compenseerde dit ruimschoots. Kwaliteit boven kwantiteit! En wat vooral opviel: er staan een hele hoop jonge dames te drummen om de elitecategorie te bestormen indien je de leeftijden hier gadeslaat. De beste van het peloton bleek Evy Taveirne, die de uitstekende reputatie van de Lokerse badmintonclub op Vlaamse kampioenschappen alle eer aandeed… Na een erg onderhoudende halve finale tegen Britt Van Coillie, die in de belle met het kleinste verschil beslecht werd (nadat Evy reeds hetzelfde trucje had uitgehaald in de kwartfinale tegen topreekshoofd Dewit), was Femke Broeckx van Buggenhout het slachtoffer in de finale (21-12 en 21-14). Toch ook een memorabel tornooi voor Femke, die in de halve finale afrekende met Mirthe Van Parys (die jammer genoeg in het tweede game moest opgeven) nadat ze in de eerste ronde al het 2^de reekshoofd Sarah van Holsbeeck het nakijken had gegeven.

Gemengd Dubbel 3-4

Laat ons even stilstaan bij het begrip ‘wilskracht’. Hoe graag we het ook anders zouden willen zien, soms zijn er limieten aan onze fysieke capaciteiten, hoe goed we ons ook verzorgen. Badminton is een lichamelijk en mentaal loodzware sport en er wordt wel eens roofbouw gepleegd op lijf en leden. Op gegeven momenten zegt dat lichaam wel eens ‘STOP’! Dit was het geval bij Sarah Van den Eeden, die reeds jaren sukkelde met een onwelwillende schouder. Hoewel het einde van een mooie badmintoncarrière nabij leek te zijn, besloot de Pluimplukster zich niet neer te leggen bij voldongen feiten en koos ze voor een chirurgische ingreep eind 2022. Dat deze moedige jongedame amper een jaartje later alleen al maar present tekende op de Vlaamse kampioenschappen, was al een huzarenstukje. Dat ze ook nog eens de Vlaamse titel pakte in een oersterke tabel dubbel gemengd 3-4 (naast een halve finale DD 1-2) mag ronduit fenomenaal genoemd worden. Even leek het nog in één van de openingsrondes fout te gaan, toen er verzorging aan te pas moest komen in haar match tegen de jonge klasbakken Croes-Broeckx. Maar geflankeerd door een uitermate intelligent en excellent spelende Michiel Van Britsom (een echte specialist en door velen getipt als favoriet), buffelde dit uitstekende combo zich door de tabellen met een grinta die een hoger doel verraadde: niets minder dan de titel zou volstaan. Michiel De Sitter en Kaat Van Wouwe dienden eraan te geloven in de halve finale, Viktor Patteet en Tammi Van Wonterghem (die op fraaie wijze eerste reekshoofd Acke/Uyttersprot klopten) dolven het onderspit in de eindstrijd… Zo kende de lijdensweg van Sarah een prachtige apotheose, en het enige dat ik daarop kan zeggen is: chapeau. Hoedje af. Verdiend. Respect.

Heren Dubbel 3-4

Dat je er met een pronostiek al eens naast kan zitten, bleek tijdens het heren dubbel 3-4. De twee koppels die ik als favoriet naar voren had geschoven (Mutlu/Patteet en Daemers/Croes) haalden dan wel de halve eindstrijd, maar voor beide tandems bleek dit het eindstation (nog steeds een geweldige prestatie uiteraard). Het surprisepakketje van de dag bleek de nog jongere combinatie Lander Van Coillie en Roel Pipeleers! Onwaarschijnlijk mooi dat deze youngsters een dergelijke tabel winnend konden afsluiten en vooral: extreem veelbelovend voor de toekomst! In de finale versloegen ze de meer gelouterde Maxim Bosman (vooral geboekstaafd als een enkelspecialist, maar dus duidelijk allround genoeg om ook in de andere disciplines uit te blinken) gekoppeld aan Jens Smet van De Mintons. Nadat de ervaring de eerste set nog wist binnen te rijven en aan de titel mochten ruiken, nam vervolgens de jeugd de bovenhand en werd een eerste Vlaams kampioenschap in het palmares gekerfd bij Pipeleers-Van Coillie (15-21, 21-12 en 21-13).

Dames Dubbel 3-4

Wat een heroïsche strijd werd er geleverd om de Vlaamse titel dames dubbel 3-4 binnen te halen, zeg! In een kwalitatief hoogstaande tabel zou niet enkel het speltechnische aspect doorslaggevend blijken, ook de onstilbare honger om te winnen was uiteindelijk cruciaal: Soetkin Dewit (Dijlevallei) en Emma Uyttersprot (Pluimplukkers) bleken mentaal niet stuk te krijgen, bedreven snedig en vaardig badminton en vochten niets minder dan twee bloederige veldslagen uit op zondag om zich uiteindelijk te kronen tot de kampioenen in de 3-4. De gamestanden in hun halve finale tegen topreekshoofd Poelmans-Van Esch (die jaar in jaar uit uitstekend blijven presteren) spreken boekdelen: 18-21, 22-20 en 24-22 zou het spijkerharde verdict blijken voor de combinatie van Hebad. Hartverscheurend voor het ene duo, euforie voor het andere, dat is badminton ten voeten uit. Ook in de finale werd er voor elk punt gevochten en trokken Sarah Van Holsbeeck (Drop Merchtem) en Annechien Ooms (eveneens Hebad) uiteindelijk aan het kortste eind. Desalniettemin een oververdiende Vlaamse titel voor Soetkin en Emma, die blijk gaven van een extreme koelbloedigheid… En: alweer een vinkje voor de prono van VW!

Heren Enkel 4

Met een halve finale in het heren dubbel en een finaleplaats in het gemengd dubbel bleek de honger van Viktor Patteet nog niet gestild: in een sterk bezette enkeltabel 4 wist de jongeman van OLVE zijn favorietenrol meer dan waar te maken. Zonder gameverlies stoomde Viktor (what’s in a name?) door naar de titel. Enkel in de finale tegen Brent Ryckebusch werd Patteet in de eerste set enigszins getest (22-20 winst) maar uiteindelijk bleek er geen maat te staan op de Antwerpenaar, die in de halve eindstrijd clubgenoot Michiel De Sitter had geklopt. In de andere halve finale had de jongste Ryckbusch de sterk spelende krachtpatser uit Dendermonde, Youri Geenen, weten uit te schakelen.

 

Zo, dat was weer een hele boterham, maar ik moet zeggen dat deze kampioenschappen enerzijds een blij weerzien was met vele bekende gezichten en anderzijds een aangename kennismaking bleek met de kampioenen van morgen! Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een vrij doorgedreven ‘wissel van de wacht’ aan het geschieden is… In ieder geval was de kwaliteit van het geleverde spel erg vaak onder de noemer ‘oogstrelend’ te catalogeren! Als Nestor van het badmintonpeloton (mijn eerste Vlaamse kampioenschappen dateren van het gezegende jaar 2001) kan ik alleen maar stellen: wat een uitermate geslaagde editie! En wat volgend jaar betreft, kan ik alleen maar hopen dat we opnieuw zulke prachtige tabellen mogen gadeslaan in Mechelen. Zet u maar alvast schrap, want de volgende editie wordt een erg speciale, gezien het feit dat de organiserende club De Nekker dan 40 kaarsjes mag uitblazen! Ik ga er alvast proberen opnieuw bij te zijn (‘quitters never win’ 😉 )…

Helger Van Werde