Het was in 2018 dat ik mijn eerste internationale aanstelling kreeg op de EK voor senioren in Guadalajara (Spanje). Ik had de smaak daar meteen te pakken, maar had toen nog geen idee van het avontuur dat zou volgen. Via de German Junior (Berlijn) en verschillende andere tornooien ging het dan richting de ‘National Umpire Workshop and Appraisal’ op de Europese Kamioenschappen voor Jeugd 2020 in Lahti (Finland) waar ik in een eerdere nieuwsbrief al uitgebreid verslag over uitbracht.

 

Onder andere mijn eerste aantreden op onze eigenYONEX Belgian International moest me nog wat extra ervaring opleveren en op de Swedish Open (Uppsala) zou ik me dan helemaal scherp zetten richting het assessment. Hoewel het nog niet officieel bevestigd was, zou dat voor mij doorgaan tijdens de EK in Lahti. Ik schrijf ‘zou’, want dit kampioenschap werd uiteindelijk geannuleerd. Een poging om in Milaan één van de vier plaatsen in het assessment vast te krijgen was helaas ook tevergeefs.

Het ging dan uiteindelijk richting Ljubljana (Slovenië) voor de EK voor Senioren. Na 4 jaar moest het gebeuren op het tornooi waar alles ooit begon.

Wie al eens op de Europese Kampioenschappen voor Senioren geweest is, weet dat dit een evenement is met een eigen aparte, maar zeer aangename sfeer. Er is ook altijd een mooie delegatie Belgische spelers aanwezig. Zeventien Belgen zouden het tornooi kleuren, want naast de 15 spelers en mezelf gaf ook Julien het beste van zichzelf als deputy referee.

 

Ik ben geen ochtendmens en word dus bij een tornooi steeds uitgedaagd. Dat begint vaak al met het vertrek ernaartoe, deze keer niet anders aangezien ik rond 5u00 al op een trein richting de luchthaven zat.

 

Nu niet uitgezwaaid door Bert, blijkbaar loopt hij op een zaterdag blijkbaar niet rond op de luchthaven (flauw). Dat gaf me wel de tijd om voort te gaan met wat ik al zo veel en zo lang deed: reglementen lezen, lezen en nog eens lezen.

 

Bij aankomst in Ljubljana kregen we te horen dat we een uur moesten wachten op ons transport naar het hotel, tijd om bekende en nieuwe gezichten te leren kennen.

 

Het hotel was gelegen een half uur vanuit de luchthaven, pal in het centrum. Het inchecken verliep ontzettend chaotisch, mede door het feit dat wij als officials niet zelf geboekt hadden en ook omdat er twee verschillende hotels met elkaar verbonden waren.

 

Eerlijkheid gebiedt me wel te vermelden dat het hotel  tip top in orde was en door de ligging, een perfecte uitvalsbasis voor een bezoekje aan het oude stadscentrum tijdens vrije momenten.

 

De meeste tornooien verlopen toch min of meer hetzelfde. De briefing was op de avond voor het tornooi. We hadden op 7 dagen 1520 wedstrijden te verdelen onder 32 umpires. Tijdens de eerste vier tornooidagen werkten we zonder service judge waardoor we in drie shiften konden werken en iedereen elke dag een vrije sessie had.

 

Het was een beetje vreemd dat we de vaste serveerhoogte moesten hanteren. Verder was het een beetje wennen aan het box-systeem dat bedacht werd om in het ‘meeting point’ iedereen te verzamelen om de baan op te gaan, maar al snel had iedereen deze werkwijze door en wierp ze wel degelijk haar vruchten af.

 

De lijnrechters waren onervaren en sommigen ook zeer jong. In combinatie met de lange dagen die ze moesten doen, zorgde dat er voor dat zij misschien nog wel onze grootste uitdaging waren tijdens het assessment. Ze testten het allemaal uit: hangen, andere wedstrijden volgen, niet of te stil roepen, GSM’en, … Dagelijks werd onze feedback aan hen doorgegeven en dat wierp zijn vruchten af. Al hielp het ook wel dat sommige uitgeschakelde spelers zich vrijwillig opgaven om mee te komen lijnen.

Op dinsdag arriveerden ook de assessoren en diezelfde avond kregen we tijdens hun briefing te horen hoe het assessment zou verlopen. We zouden gevolgd worden vanaf woensdag. Kleine werkpuntjes konden we die woensdag eventueel nog verwachten, maar evenzeer kon het zijn dat we niets meer van hen zouden horen tot bij de bespreking van het resultaat (op zaterdag). Hun belangrijkste tip: “doe voort zoals je bezig was, want dat heeft je hier gebracht”.

De rest was aan ons… Ons uiterste best doen om de wedstrijden correct aan te voelen en te leiden. Je nu toch wat extra zenuwachtig maken bij het verknoeien van een aankondiging, het verkeerd invoeren op de score pad of moeilijke beoordelingen. Hoewel je er zo weinig mogelijk aandacht aan probeert te besteden, vraag je je toch regelmatig af of ze je volgen of niet. Soms is het ook gewoon heel duidelijk en zitten ze in het volle zicht.

 

Tussendoor toch ook regelmatig de vrije sessie gebruiken om nog maar eens alles door te nemen, want op vrijdagochtend was er het geschreven examen.

 

Elke keer dat je ze leest, krijg je toch een beter inzicht en vallen er dingen op die je eerder ontgingen. Wist je bijvoorbeeld dat alle badmintonspelers volgens de reglementen een jurk dragen? Blijkbaar betekent “dress” ook gewoon kledij, maar bij mij komt toch steeds spontaan de betekenis van “jurk” naar boven. Zo’n dingen ontgingen me eerder, maar trokken nu toch mijn aandacht.

Wat ik persoonlijk heel leuk vind aan de scheidsrechterij is het sociaal contact met andere officials, vrijwilligers, spelers, … Het groepsgevoel van officials die samen in een assessment zitten maakt die band nog wat sterker. Nog meer dan anders debatteren zij over de reglementen en de mogelijke interpretaties, ervaringen op de baan, feedback die ze kregen en nog zoveel meer.

Op zaterdag was het dan zo ver. We zouden onze feedback krijgen van de assessoren, maar er moesten eerst nog finales afgewerkt worden. De afspraak was dat we iedereen bij de assessoren gevraagd zou worden na het afwerken van zijn of haar laatste wedstrijd. Hoewel ik al bij al een goed gevoel had over zowel mijn prestatie op het tornooi als over de geschreven test, was ik toch heel nieuwsgierig naar het resultaat.

 

Ik was redelijk snel klaar en dus zou ik in eerste instantie als tweede of derde mijn resultaat te horen krijgen. Toegegeven, dan stijgt de spanning nog een beetje. Omdat sommige umpires een rol hadden gekregen in de prijsuitreiking, moesten zij hun feedback eerst krijgen. Van de oorspronkelijke volgorde was geen sprake meer.

 

Ik moest met een van de Duitse umpires overeen komen wie als volgende zou gaan. Ik zag dat hij enorm veel stress had. Ik redeneerde dat het resultaat nu toch vastlag en dat de volgorde van feedback krijgen daar niets meer aan zou veranderen. Hij ging dus eerst. Na elke kandidaat  werd er telkens een balans geslaagd/niet-geslaagd opgemaakt. Toen werd ik toch ook wel wat zenuwachtiger.

 

Als laatste mocht ik het resultaat gaan aanhoren. Op dat moment waren er 4 geslaagd en 5 niet. Er werd me gevraagd of we de balans hadden bijgehouden, wat ik bevestigde. Er werd me onmiddellijk ook gezegd dat die balans niets te betekenen had. Toch deelden ze al heel snel mee dat zowel mijn prestaties op de baan als mijn geschreven test goed waren en dat ik dus geslaagd was. We overliepen enkele wedstrijden en vooral een aantal van de momenten die ik zelf eerder die week ook al had aangestipt. De vragen die ik in het geschreven examen fout had beantwoord werden uiteraard ook besproken. Bijleren stopt nooit, ook niet na een geslaagd assessment.

 

Met de aanbeveling en vier Badminton Europe polo’s in de hand ging ik terug naar de sporthal waar de prijsuitreiking stilaan op zijn einde liep. 

Het was het wachten waard geweest.

Mijn terugvlucht was pas zondagnamiddag, dus had ik nog een extra halve dag om nog wat te genieten van Ljubljana, ook zaterdag was nog niet voorbij, dus genoot ik nog van de stad met heerlijke restaurants, zeer goede cafés en verrukkelijke ijssalons.