TOKIO 2020: het verhaal van de meest onwaarschijnlijke Spelen

Officials

TOKIO 2020: het verhaal van de meest onwaarschijnlijke Spelen

Het verhaal van mijn tweede Olympische Spelen (OS), na London 2012 begint al in 2018. 

Inderdaad, in november 2018 kreeg ik een e-mail van Badminton World Federation waarin ze mijn selectie bekendmaakten. Je kan je afvragen waarom de selectie van umpires voor OS bijna 2 jaar vooraf wordt aangekondigd. Wel, het was de bedoeling om alle olympische umpires samen te brengen op Japan Open in juli 2019. De Japan Open, die normaal gezien in september plaatsvindt, werd met 2 maanden vervroegd en werd het pre-Olympisch test event.

En zo geschiedde. In juli 2019 kon ik deelnemen aan de Japan Open/test event in dezelfde zaal waar de OS zouden plaatsvinden. Zo werd er bijvoorbeeld vastgesteld dat de lounge van de umpires veel te krap was en er ook geen daglicht was of dat de mixed zone niet voldeed aan de Olympische eisen.

Voor de OS van 2020 weten we ondertussen allemaal wat er gebeurde. De wereldwijde Corona pandemie noopte zelfs de organisatoren van de OS tot uitstel.

Dus bang afwachten of Tokio 2020 zou plaatsvinden. De bevestiging viel pas enkele maanden geleden, want de Japanse bevolking was niet ‘happy’ met de Spelen. Ondertussen waren zo goed als alle internationale tornooien weggevallen en was het dus niet evident om zich voor te bereiden op toch het grootste sportevent ter wereld. Ik slaagde erin om in november 2020 te scheidsrechteren op de SaarLorLux Open in Saarbrücken.  Sommige niet-Europese BWF umpires hadden afgemeld en de wereldfederatie zocht BWF umpires uit Europe om deel te nemen.

Ook voor mijn tweede voorbereidingstornooi, de Swiss Open, was het niet evident. Ik zou initieel naar de German Open gaan maar deze werd gecancelled wegens Covid-19. Uiteindelijk vroeg BWF mij een week voor de start van de Swiss Open of ik alsnog kon aanwezig zijn. 

Op de Swiss Open moest je een negatieve Covid test kunnen voorleggen en bij aankomst in het hotel onderging je terug een PCR-test en was je verplicht om 24 uur in je hotelkamer te blijven tot het resultaat van de test gekend was. Goed dat deze testing ter plaatse uitgevoerd werd want één van de aanwezige umpires testte positief. Onze college umpire werd verplicht 14 dagen in zijn hotelkamer in quarantaine te blijven. Daarna werd je nog eens getest midden in het tornooi en tot slot ook nog een PCR-test vooraleer terug te komen naar huis en 7 dagen quarantaine te doen. 

Gelukkig mocht ik van mijn werkgever van thuis uit werken. Dus een hele opgave als je ziet wat je allemaal ervoor over moest hebben… maar de Swiss Open was niets vergeleken met wat er mij in Tokio te wachten stond. 

14 dagen voor afreis naar Tokio was elke deelnemer verplicht om dagelijks zijn temperatuur te meten en bij te houden in een speciaal ontwikkelde App door de organisatoren van de Olympische Spelen……en BWF gaf ons 5 briefings met alle ‘do’s en don’t’ tijdens de OS. Vooraleer naar Tokio te vertrekken moest je 2 PCR Covid-testen afleggen, eentje 96 uren voor vertrek en de tweede test op 72 uren voor vertrek. Was het maar die 2 testen, dan was het nog ok geweest, maar je kon die testen alleen laten afnemen in bepaalde erkende ziekenhuizen of dokters in België.  Bovendien moest het testresultaat ook op een special document ingevuld worden. Zo moest er bv. het paspoortnummer opstaan evenals de handtekening en officiële stempel van het hospitaal of erkende dokter.  

Na vele omzwervingen om mij te laten testen in Brussel kwam ik dankzij enkele van onze Belgische Olympische atleten terecht in het Sint-Maarten ziekenhuis in Mechelen. Oef, wat een opluchting. Ik zou nu toch binnen de gestelde limieten mijn test kunnen afleggen ….. en gelukkig testte ik 2 maal negatief. De trip op naar Tokio kon nu echt beginnen. 

Op 20 juli vloog ik met KLM eerst van Brussel naar Schiphol en dan met een 10-uren vlucht rechtstreeks naar 1 van de 2 internationale luchthavens Tokio Narita… altijd alles met mondmasker.

Bij het buitenkomen van het vliegtuig werden alle deelnemers aan de OS, dus atleten, officials, journalisten etc … apart gezet op stoeltjes.  Daar moesten wij passeren via 5 controleposten, een speeksel-PCR test afnemen, en dan 4 uur in de lounge gaan wachten op het testresultaat. Daarna ging het per bus naar het centrale busstation van Tokio en vandaar uit individueel met een taxi naar het hotel.  In totaal was dit goed voor ruim 9 uren activiteiten en wachten.  

Het Keio Plaza Hotel is een 5-sterren hotel gelegen in de populaire Shinjuku wijk. Iedereen in het hotel die deelnam aan de OS had een individuele kamer, echt wel ruime kamers naar Japanse normen. De normale prijs voor een kamer in dit hotel schommelt rond de 200 dollars maar nu was de prijs plotseling 650 dollars per nacht.  Wees gerust, het hotel met ontbijt werd betaald door de wereldfederatie. 

Op dag 2 in Tokio, 22 juli, was het tijd om onze officiële kledij af te halen en was er ook voor de eerste keer de kennismaking met de hall en de banen. Een prachtig nieuw gebouwde hal in de vorm van een shuttle in het noordoosten van Tokio, zo’n 30 min. rijden van ons hotel. Op 23 juli, dag van de openingsceremonie, waar wij deze keer wegens Corona niet aan konden deelnemen, was er ook de umpire briefing in de hal. 

Ondertussen moesten wij er ook voor zorgen dat we ’s avonds iets te eten hadden en dit was niet zo evident in het begin. De prijzen om iets te eten in het hotel waren gigantisch hoog en dus ontdekte ik samen met enkele vrienden iets nieuws, ik kende al Uber Taxi en nu maakte ik kennis met Uber Eats.

In het hotel waren er 10 vrijwilligers die voor alle hotelgasten continu de bestellingen aan één van de ingangen van het hotel gingen oppikken. Daarna was het iedereen individueel in de kamer om gezellig alleen te eten. Wij mochten trouwens het hotel ook niet verlaten gezien de opgelegde Coronaprocedures. Ik kan wel zeggen dat ik uitstekende Japanse maaltijden en specialiteiten heb kunnen eten zoals sushi of gebraden kippenvel.  

Badminton behoorde tot de sporten die op de eerste dag van de OS al van start gingen. De eerste 3 dagen waren de 26 BWF-certificated umpires verplicht aanwezig. Er waren 2 shiften, 1 shift om 9 uur ’s morgens en de 2de shift om 18 uur ’s avonds. Als je pech kende en had je de 1ste match in de 1ste shift en de volgende match in de avondshift moest je heel de dag in de umpires lounge doorbrengen. Maar hier heb ik het nu over in de sporthal zelf. De eerste dagen werd ons gevraagd om onze dagelijkse speeksel-PCR test binnen te brengen om 6u30 en om 7u vertrok de bus naar de hal. Er was ook maar 1 bus terug de eerste dagen en dat was op het einde van de avondshift, dus behoorlijk lange dagen. 

Eenmaal de poules gespeeld waren, kreeg je ofwel de ochtendshift of de avondshift toebedeeld en kreeg je dus ook wat meer tijd om wat te rusten in het hotel en te bellen met het thuisfront. Bovendien konden we plotseling ook gebruik maken van de gym, maar maximaal met 4 personen tegelijk en alleen op afspraak. 

Bij de OS is het niet zo dat de finales allemaal op de laatste dag gespeeld worden, maar de halve finales en finales worden gespreid over 6 dagen. Dus sommigen zijn in het geval geweest dat zij een gouden of bronzen medaille finale kregen en daarna nog een halve finale moesten doen. Een beetje raar maar dat is hoe een Olympisch badmintontornooi georganiseerd wordt. Wat heel sneu was, was de afwezigheid van publiek. Ik kan je vertellen dat er soms meer ambiance is op een begrafenis. Tijdens de mixed dubbel finale tussen de Chinese nummer 1 en nummer 2 was er geen greintje lawaai in de zaal, echt doods en dit is toch wel zonde voor zulk een event. 

Ikzelf heb enkele bijzondere leuke wedstrijden mogen doen en was op de laatste dag de umpire voor de bronzen heren enkel finale. In totaal heb ik 16 wedstrijden gescheidsrechterd, eentje minder dan in London 2012. 

Op 3 augustus vloog ik terug naar België, opnieuw met KLM en kon ik enkele dagen nagenieten van deze toch wel unieke Olympische ervaring. Dit is één van mijn laatste grote tornooien als umpire. Ik heb mijn eerste tornooi in 1996 gedaan in Slowakije en dus na 25 jaar in het internationale circuit ga ik nog wel enkele tornooien doen in de komende jaren, maar op een veel later pitje.  

Het is tijd om de fakkel door te geven aan anderen waarvan ik hoop dat ook zij dit grootste sportevent ter wereld mogen meemaken. 

« Terug